Zielig

Ik ben zielig. Een sneu hoopje hardloopslak. Want het gaat de laatste weken niet zo goed met m’n pootjes. M’n linker enkel is gaar. En mijn rechter kuit weigert ook al dienst.

Sinds de Amsterdam Marathon heb ik nauwelijks hardgelopen. Vorige week — na bijna twee weken rust vanwege een brakke linker enkel — deed ik een 10 kilometer en kreeg spontaan last van een spier in m’n rechter kuit. Gottogot, een lachwekkend gevalletje ‘als ik hier duw dan doet het daar zeer dokter’. In eerste instantie besteedde ik er ook niet zoveel aandacht aan en dacht van ‘komt wel goed schatje’. Wishful thinking en onterecht. Vanochtend ging ik op pad voor een uiterst relaxt rondje om de wijk (5 á 6 km) en moest al na 2,5 kilometer stoppen.

Als ik terugkijk, al in de aanloop naar de Amsterdam Marathon werd ik achtervolgd door het blessurespook. Na de Dam tot Damloop was mijn linker enkel ineens uiterst chagrijnig. De dagen erna had ik er af en aan behoorlijk last van. Het was wellicht niet zo verstandig, maar met ruim drie maanden training in de benen was het voor Turboslakkie gewoon geen optie om NIET te lopen in 020. Dus reisde ik op 16 oktober in de vroegte naar Amsterdam voor m’n derde marathon. En hoewel ik niet fit aan de start stond in het Olympisch Stadion wist ik er een alleszins redelijke 3:19 uit te persen. Na afloop was ik een tevreden slak.

Maar … niks voor niks en weinig voor een beetje. Alles heeft zijn prijs. Anno nu zit ik diep in de sportieve lappenmand en voel ik mezelf nogal zielig. Hoewel ik van tevoren rekening had gehouden met serieus blessureleed en het ook voor lief nam …. na een paar weken van anti-lopen valt het me erg zwaar om niet te kunnen rennen. Soms wens ik dat ik de Amsterdam Marathon aan m’n neus voorbij had laten gaan en m’n gezapige rondjes door en om 0527 kon lopen.

Na het afschuwelijke en afgebroken rondje van vanmorgen ga ik ervan uit dat er in de novembermaand waarschijnlijk nul kilometers op de hardloopteller bijkomen. F*k, het zou voor het eerst sinds slakkenheugenis zijn dat ik een hele maand niet hardloop.

Natuurlijk heeft het geen enkele zin om al te hysterisch of depressief of boos of sneu te doen over mijn brakke benen. Zwelgen in zelfmedelijden is easy maar ik weet, ik kan er toch niks aan veranderen.

Daarom neem ik mezelf voor om stoïcijns te zijn en te focussen op datgene wat  ik wél kan doen, totdat mijn slakkenlijf weer in staat is om een rondje te hardlopen.

In conditie blijven met alternatief sportief vertier als:

• zwemmen
• roeien
• fitnessoefeningen
• misschien wat fietsen
• en met Pose drills werken aan mijn running form

Wordt vervolgd. Hopelijk met een wat minder zielig verhaal …