Dam tot Dam. Ook dit jaar in no time volgeboekt. Maakt niet uit, want ik heb geen interesse om mee te doen. Totdat ik op het bedrijfsintranet lees dat er startnummers over zijn voor de business run. Een aantal collega’s hebben afgehaakt. Okay, dan loop ik mee. Voor mijn trainingsschema richting de Marathon van Amsterdam maakt het niet uit. Integendeel, als ik de 32 kilometer duurloop wissel met de 16 km tempoloop op marathontempo dan past het eigenlijk best goed.
Zondagochtend stap ik om half tien in m’n auto. In Almere-Buiten twijfel ik nog even of ik m’n telefoon en pinpas in het dashboardkastje achter zal laten of dat ik de gok maar neem. Ik besluit het laatste. God zegen de greep. Naar Zaandam rijden met de trein is easy. Van het station naar het zogenaamde VIP-businessdorp zien te komen is andere koek. Het is een stuk verder dan gedacht en erger, het regent pijpenstelen. In het VIP-dorp is het bovendien zoeken naar de tent waar ik me om kan kleden. Ik heb een soort van megafestivaltent in gedachten, maar kom uiteindelijk uit bij een afgedankt Circus Renz ding. Maar ik ben allang blij dat ik binnen ben, verzopen slak die ik ben.
De reis naar de Dam tot Dam start is een stuk aangenamer. Een bus zorgt ervoor dat ik om 1 uur voor het Centraal Station in 020 sta. De verwarming staat hoog, dus m’n trainingsjas en -broek zijn aardig opgedroogd als ik op de Prins Hendrikkade uitstap. Alleen m’n pootjes blijven nat. F*ck, de sticker die ik op de AH-tas met m’n kleding moet plakken heeft de eerdere regenbui niet overleefd. Plakt niet meer en valt uit elkaar. Gelukkig zijn de mensen bij de kledinginname zo vriendelijk om een handgeschreven sticker met m’n startnummer te produceren.
Bij de kledingtruck spreek ik voor het eerst een aantal Ymere collega’s. Schuilend onder een abri, dat dan wel. Want de hemelpoorten zijn om half twee helemaal opengezet.De bliksem flitst en de donder rolt. Pfff, tegen 16 kilometers hardlopen zie ik niet op, maar met natte en klamme slakkenpootjes in de stromende regen wachten totdat ik van start kan gaan is niet echt mijn idee van een leuk hardloopuitje.
Ongeveer om tien voor twee stap ik over de startmat. Druk, dat is het. Er is weinig ruimte om te hardlopen. Al snel haal ik een aantal Ymere collega’s in, die had ik voor de start niet eens gezien. Eventjes babbelen en weer verder. Er loopt een gast van het team van Nutricia voorbij. Die heeft een goed tempo, dus ik haak aan.
‘Nee, iedereen houdt goed rechts’, zeiden ze van tevoren nog tegen me. Daar is weinig van te merken. Soms loopt het lekker door, maar vaker is het vechten voor een beetje ruimte. Behalve bij het fietspad dat bij een eerdere hoosbui half onder water kwam te staan. Daar loopt bijna iedereen rechtser dan Geert Wilders. Ik krijg de wind van voren als ik de kortste lijn loop, door de plassen. ‘Ik zie je wel na de finish’, roept een bozig type met Amsterdamse tongval. Naaaaahhh, daar maak ik me eerlijk gezegd geen zorgen over.
Tussen kilometer 10 en 13 loop ik een tijdje achter een mooi, donkerharig meisje. Wow, die zit strak in het pak: a good looking pacer. Een kilometer of drie voor de finish gaat ze me toch wat te langzaam en onze wegen scheiden.
Daar is het centrum van Zaandam al. Hardlopen blijkt — afgezien van de opstoppingen — nogal gemakkelijk vandaag. In 1 uur, 8 minuten en 44 seconden kom ik over de finish. Met 4:15 / km heb ik veel te snel gelopen als ik kijk naar mijn beoogde draaftempo van 4:30 / km. Maar waarom ook niet. Het ging tamelijk effortless. Ook op Terra Plana Vivobarefoot Neo’s.
Leuk. Net na de finish babbel ik wat met de Nutricia-loper waar ik een tijdje achter kleefde. Blijkbaar heeft hij de laatste kilometers in mijn kielzog gelopen. Ook de gozer bij wie ik in de bus van Zaandam naar Amsterdam zat en die in een eerdere groep startte spreek ik nog kort.
De beproeving komt pas na het hardlopen: het is bepaald geen sinecure om mijn sporttas uit de *** kuch *** VIP-tent op te halen. En de kledinguitgifte is een enorme chaos. Nu weet ik weer waarom ik niet van grootschalige hardloopevenementen hou. Een beetje kletsen met medelopers verzacht het leed.
Eigenlijk was ik van plan om te gaan douchen, maar dat zie ik niet meer zitten. Het zonnetje schijnt en daarom kleed ik me maar om op straat.
De terugreis gaat vlot. De treinen rijden op tijd en zijn gelukkig niet overvol. Om kwart over zes sta ik weer voor Casa Turboslak. Hoog tijd voor een warme douche en een kouwe klets.
Conclusie: qua hardlopen een geslaagde middag. Maar of ik de Dam tot Dam nog eens doe …
Hardloopdata: de cijferfetisjist klikt even door naar de loopdata.
Foto: Micky Kieboom
Your comment
Veel te druk man. ZZM is veel mooier. ;-)