Amsterdam Marathon 2011

De Marathon van Amsterdam is pas mijn derde. De afgelopen vier maanden heb ik flink getraind, want op een trieste vertoning zoals vorig jaar in Eindhoven (3:55) en Rotterdam (3:45) zit ik niet te wachten. In de eerste instantie is de manier van uitlopen belangrijk en niet de finishtijd. In Eindhoven heb ik zelfs stukken moeten wandelen. Maar ook in Rotterdam was de pijp wel leeg toen ik het Kralingse Bos inkroop. Pfff, wat een drama’s. De gevreesde man met de hamer aka de muur wil ik tijdens de Amsterdam Marathon niet tegenkomen.

Tijdens een paar van mijn lange duurlopen heb ik geoefend met energiegels, zoals het natuurlijk ook hoort. Daar is een wereld voor me open gegaan. Man, wat maakt dat een verschil: klooien met flesjes vieze energieheksendrank en stukjes banaan enzo (om uiteindelijk toch nog naar de klote gaan en misselijk over de finish stappen) of gewoon elke 5 kilometer een gelletje wegslikken en redelijk fit blijven. Met andere woorden, door mijn gelvoorraadje heb ik er voldoende vertrouwen in dat ik vandaag, zo rond de 35e kilometer, NIET degenereer tot een uiterst zielig hoopje slak.

De problemen komen vandaag uit een andere hoek. Sinds de Dam tot Damloop rebelleren mijn linker enkel en hiel met enige regelmaat. Is het een onwillige spier? Het hielbot? Hey, I dunno. Feit is dat het komt en gaat. Dan is de pijn een paar dagen weg, dan steekt-ie opeens weer de kop op. En vanochtend is het al na een kilometer of 3 prijs. Au. F*ck, zo uncool!

In het startvak moest ik al ontzettend piesen, maar tot een kilometer of 9 maan ik m’n blaas tot kalmte. Bij een verzorgingspost vlak voor de Rijnstraat kan ik de verleiding niet langer weerstaan en maak ik een sanitaire stop. Dat zal je altijd zien, heb je het gevoel dat je moet pissen als een dolle slak en dan doe je er vervolgens ruim twee minuten over om een paar milliliter vocht uit de Boa Constrictor te persen. Duhhh! Dat komt m’n tijd niet ten goede.

Erger is dat ik maar amper weer op gang te duwen ben: mijn voet doet echt zeer! Nou zijn Turboslakken niet alleen traag, maar staan ze ook bekend om hun onverstandige, eigenwijze gedrag. Zeg maar de ‘death before dishonor’ attitude. Ik besluit in elk geval door te lopen tot Ouderkerk aan de Amstel. Daar staat Mrs T. met twee van mijn meiden. Als mijn enkel zich dan nog steeds delinquent gedraagt dan stap ik uit, zo hou ik me voor.

Langs de Amstel — toch een dood stuk — gaat het eigenlijk prima. De pijn trekt langzaam weg, ik doe m’n best om ontspannen te lopen en ik hobbel achter de rode ballonnen van 3:15 aan. In Ouderkerk aan de Amstel staat Mrs T verdekt opgesteld, maar zij — of liever gezegd dochter Gwen — weet Turboslakkie toch nog op de gevoelige plaat vast te leggen. Goed om m’n eega en m’n kroost aan de kant te zien!

Vlak voor me struikelt een dame, zomaar zonder aanleiding, out of the blue. Haar voeten raken in de knoop en ze slaat keihard tegen de vlakte. Eerst op haar knie en dan op haar gezicht. Fok, dat ziet er ontzettend naar uit. Ik kijk om, anderen ontfermen zich over haar. I feel sorry.

Op het 30 kilometerpunt, bij het Amstelstation, staat Running Ronald de marathonlopers aan te moedigen. Bij 10 km liep hij nog te snurken (lees: twitteren) en moest ik schreeuwen voordat-ie me opmerkte, maar nu grijpt-ie zijn megafoon om me aan te moedigen. Dat geeft een boost. Thnx Ronald & crew!

Terug in de stad. Vanaf een kilometer of 35 wordt het moeilijker. M’n kuiten doen pijn en meneertje-de-boze-enkel laat ook weer van zich horen. Het tempo gaat omlaag, dat rare viaduct op de Stadhouderskade is killing, maar gelukkig ga ik niet volledig naar de tiefus, zoals in mijn vorige marathons. In het Vondelpark aangekomen zou ik eigenlijk wel weer wat willen versnellen, maar ik durf het niet meer. Kramp in mijn hamstrings dreigt. In mijn geestesoog zie ik mezelf al liggen: Turboslak tasert zichzelf in een stuip, met het Olympisch Stadion in zicht. Daar pas ik voor. Nee bedankt. Dan maar een minuutje later thuis.

Drie uur, 19 minuten en 27 seconden (officiële tijd op Amsterdam Marathon site is 3:19:25) geeft mijn Garmin Forerunner aan als ik over de finish in het Olympisch Stadion kom. En da’s goed genoeg voor een loper die bij 10 kilometer al dacht om uit te stappen door een zeer slakkenpootje. Ik ben blij.

Klik op de MyPace afbeelding voor een visualisatie & filmpjes

Meer cjfertjes? Hierzo.

Your comment

Keesdeloper20 oktober 2011 @ 19:13

Potverdrie, mooi man! Gewoon een hele hap eraf. Mooi gelopen en ram de volgende keer gewoon keihard door. Dwars door de pijn heen, scheelt minuten. Maar ga je heel blij van worden. En zoals je loopt zit er vast nog meer in. Lekker herstellen nu, see you in Dronten.

max2 november 2011 @ 15:54

Hartstikke goeie prestatie! Maar wat nu met die enkel? Want vanaf de DtD loop en dan nu weer pijn.... Volgens mij heb je al even niet gelopen. Is het inmiddels wel beter? Ik hoop het maar! Rustig aan weer opbouwen maar, ik duim voor je.

Hans4 november 2011 @ 18:07

Thnx Max. Je hebt het goed gezien, looptechnisch houdt het helaas niet over na de Amsterdam Marathon. Au wordt gevolgd door au. Qua hardlopen doe ik dan ook helemaal niks meer, totdat ik weer pijnvrij ben. In de tussentijd zwem en roei ik, om conditioneel een beetje in vorm te blijven. Met jouw hardloopavonturen gaat het zo te zien goed. Op je site zie ik hele mooie beelden van loopjes in Duitsland enzo. Keep it up!