Hardloopschoenen uit Amerika. Een griezelige klucht

Begin september 2011. Met een lange duurloop op Nike Lunar Glides en de Fish Potato Run op Saucony Kinvara’s is het duidelijk: mijn voeten zijn niet meer gewend aan relatief smalle schoenen. Vooral mijn kleine teentjes zijn de laatste tijd regelmatig het genaaide haasje: komen beblaard en als bloederige hompjes vlees uit de strijd. Let’s go shopping.

Op zoek naar nieuwe hardloopschoenen  — zero drop, brede toe box, wel wat support — stuit ik op de Altra Instinct. Lovend zijn de reviews die ik op internet lees. Onder andere hier. “Die moet ik hebben”, denkt Turboslakkie. Er is maar één probleem, Altra Instincts koop je niet in Nederland. In de rest van Europa ook niet trouwens.

Ik verruim mijn blik en zoek wereldwijd. Yes, de Natural Running Store in Amerika verkoopt ze. En daar probeer ik op 12 september een bestelling te plaatsen. De brakke webwinkelsoftware van NRS blijft klagen dat de creditcardtransactie niet kan worden afgerond. “De aanhouder wint”, denk ik optimistisch en probeer het nog een paar keer. Waarop de ING prompt mijn master card blokkeert, op verdenking van frauduleus gebruik.

Het duurt trouwens eventjes voordat ik daar achter ben. Een andere webshop — die van Power Tri uit Utah — verkoopt de Altra Instinct ook en verscheept bovendien naar Europa. Tijdens het bestelproces klaagt Google Checkout dat mijn creditcard ongeldig is. WtF? Een belletje naar de klantenservice van de bank en een gesprek met een geheime-dienst-mevrouw van ING later doet-ie het weer. Snel trek ik de gestrande Google Checkout transactie vlot.

Power Tri heeft mijn 99,95 USD geïncasseerd, maar een week later heeft de bestelling nog steeds de status niet verzonden. Navraag per e-mail leert dat er nog shipping costs betaald moeten worden: 45 USD om precies te zijn. Hmmm, daar zei Google Checkout niks over toen ik de Altra’s bestelde. Maar ja, ik wil graag mijn schoenen hebben. Dus pijlsnel een PayPal accountje aangemaakt om de verzendkosten te voldoen en even later zijn mijn hardloopsloffen onderweg naar 0527.

Vrijdag 30 september stopt de langverwachte bus van TNT Post voor Casa Turboslak: my pair of Altra Instincts have arrived. Ik mag wel 35,43 EUR aan de postbezorger overhandigen, voor invoerrechten en inklaringskosten.

Zaterdagmiddag gaan we voor het eerst op pad, mijn Altra’s en ik. Voor een lekker loopje van zo’n 15 kilometer. Gaandeweg krijg ik wat last van de tenen van mijn rechtervoet. Back home heb ik blauwe nagels. Fuck, hoe kan dat nou? Het antwoord laat niet lang op zich wachten. Ik heb schoenen in verschillende maten ontvangen. De rechter schoen is te klein. Maat US 8 in plaats van US 9. Aaarrgh. Geen wonder dat mijn nagels naar de kloten zijn.

“Sorry, sorry, sorry”, zegt de Power Tri meneer. “Duizendmaal excuus. We sturen een nieuwe rechter schoen in de goede maat. Daarna kunt u de verkeerde schoen retourneren.”

Ruim twee weken wacht ik tevergeefs op een Altra Instinct schoen maat US 9. “Ja, het klopt dat u nog niets heeft ontvangen”, zegt de Power Tri meneer. “Het is policy dat we eerst de verkeerde schoen ontvangen, voordat we de goede versturen”. Ik flip en schuimbek en wil helemaal geen schoenen meer en vraag om een refund. Dat helpt. “Voor deze ene keer sturen we u eerst de goede schoen, want u heeft gelijk. Het is onze fout dat u schoenen in verschillende maten ontving”. “Okay”, zeg ik, “doe maar. Maar hoe doen we dat met de invoerrechten enzo?”. “Oh, die hoeft u niet te betalen”, zegt meneer Power Tri. “Het is een exchange shipment”.

11.11.11: de man van de TNT Post ben ik misgelopen. En da’s maar goed ook. Op het afhaalbewijs lees ik niet alleen dat ik mijn Altra schoen bij het postagentschap in de Bruna kan ophalen, maar of ik ook even 30,93 EUR wil betalen: invoerrechten en inklaringskosten.

Een week later heb geen zin meer om me druk te maken over een paar hardloopsloffen. Ik ben toch geblesseerd. Het enige wat ik wil is een eind maken aan deze griezelklucht. Ik zie wel of ik de extra kosten die ik gemaakt heb ooit terugkrijg. In de Bruna leg ik 31 eurootjes op de toonbank en neem een Power Tri doos in ontvangst.

Weer thuis maak ik met klamme handjes de doos open. Ja, er zit een schoen in. Een zilverkleurige Altra Instinct. Een rechter schoen nog wel. So far, so good. Maar ik juich nog niet, het kan nog steeds fout gaan. Ik dien mezelf een spierverslappende injectie toe, sla een fles Jack Daniels achterover, leg preventief een pilletje onder de tong … en check de maatvoering.

YES! US 9 staat er!

Geblesseerd of niet, ik trek een vreugdesprintje waarbij ik en passant mijn PR op de 10 kilometer verpulver. Aldoor schreeuwend: “En nou nooit meer iets buiten de Europese Unie bestellen. LUL!”