Fish Potato Run 2011

De 21st editie van de Fish Potato Run is mijn vierde.

In de aanloop naar de Fish Potato Run rezen mijn hardloopambities zowat de pan uit, maar gezien de omstandigheden maak ik toch maar pas op de plaats. Het is vrij warm en door een hoge luchtvochtigheid nogal benauwd. Een gemiddeld tempo van vier minuut en vijf seconden lijkt me meer dan prima.

Hardlopen mag dan een individuele sport zijn, hardlopersvolk is sociaal. Voor, tijdens en na een prestatieloop maak je al gauw een praatje. In de pendelbus naar vissersdorp Urk babbel ik wat met de man naast me. Die heeft al tig keer van de vis naar de friet gelopen. Het is leuk om te horen hoe hij de FPR ervaart. Vrij laat arriveer ik op ex-eiland Urk, trek m’n trainingsbroek en shirt met lange mouwen uit (die meuk had ik net zo goed thuis kunnen laten met dit warme weer) en begin aan m’n warming up.

Het is vijf minuten voor twee en in het startvak probeer ik nog wat naar voren te sneaken om vooral niet te ver achteraan te staan als zo meteen het startschot klinkt. Hier kom ik Marten tegen, mede-Emmeloorder en één van de lopers die in vorige edities altijd sneller was dan ik. Normaal gesproken ben ik allang blij als ik Marten bij kan houden, maar vandaag niet. Marten heeft minder ambitieuze ideetjes dan ik.

Klokslag twee uur wordt het veld weggeschoten. Precies op tijd. Da’s wel eens anders geweest. Volgens mij heb ik de eerste keer dat ik meedeed twintig minuten langer dan beoogd in het startvak staan te wachten totdat we eindelijk mochten vertrekken.

De eerste kilometers gaan vlot. Een beetje te vlot. Mijn Garmin noteert 3:53 / km. Om me heen kijkend probeer ik in te schatten of er een groepje is dat een beetje mijn tempo loopt. Moeilijk. Ik hop van groepje naar groepje. Poing zegt opeens mijn rechter kleine teentje, na een kilometer of vier. Damn, dat doet au. Blijkbaar is er een ingepleisterde ex-blaar gesprongen. Eventjes ben ik bang dat die kutblaar mijn hele race gaat verpesten, maar al snel trekt de pijn weg. Gelukkig.

Ik haak aan bij een duo vlotte dames. Ze lopen mijn tempo en zijn het aankijken meer dan waard bovendien. Tot halverwege —Tollebeek — blijf ik achter ze hangen.

In de verte zie ik het viaduct over de Urkervaart al. Negen kilometer in de tas en niet al te moe, tijd om wat te versnellen. Bye bye girls. Ondertussen doet ook mijn linker kleine teen wat pijn. Naar mijn voeten kijkend verschijnen er twee bloedvlekken op het groen van mijn Kinvara’s. Eventjes doorbijten, nog een stukje maar tot de finish, de fraaie dames bespeur ik niet meer in mijn kielzog. Ik moet het helemaal in mijn eentje doen.

Als ik in de schaduw van de Poldertoren over de finish stuiter klok ik precies 52 minuut op mijn Garmin Forerunner. Da’s tof voor de index van m’n eigenwaarde, maar met een gemiddeld tempo van 4:05 per km klopt die tijd gewoon niet. Het parcours is dan ook 75 meter te kort. Ach, een kniesoor die erop let. Of ik er nu 52 minuten of de berekende 52:30 over doe maakt niet zoveel uit. Ik heb m’n race volgens plan gerend en — zeker gezien het drukkende weer — best goed gelopen. Kortom, ik ben tevreden.

Nog meer in m’n hum raak ik als de uitslagen op de Fish Potato Run website staan. Bij de heren recreanten mag ik me verheugen in een 7e plaats van 737 deelnemers. Eerste Emmeloorder ook. Lachen. Dat had ik niet verwacht.

Op blote voeten zoek ik een plekje langs het parcours, op zo’n 500 meter voor de finish. Dochter Gwen doet (samen met haar vriendin Kiki) de vier Engelse Mijlen. Daar hebben ze een week of tien hard voor getraind. Graag moedig ik ze het laatste stukje nog even aan. Onverwacht vlot — én nog behoorlijk fris en fruitig — komen Gwen en Kiki voorbij. Om bij de dames recreanten op de 4 EM te finishen als 42e en 43e (van 142 deelnemers). Klasse meiden, hartstikke goed.