Ervaren marathonlopers kunnen hoogstwaarschijnlijk een grijns — zo eentje van seen it, been there, done it — nauwelijks onderdrukken. Maar ik ben knap gespannen, zo vlak voor de Fortis Marathon van Rotterdam. Nog eventjes en ik sta op de Coolsingel voor m’n maiden marathon voyage. En da’s toch een pretty fucking scary gedachte moet ik zeggen. Ik bedoel, ik kan zo twintig dingen opnoemen die roet in het eten kunnen gooien.
The deep breath before the plunge
Op het moment voel ik me net alsof ik in Lord of de Rings beland ben, in die scene uit Return of the King. Waarin tovenaar Gandalf en Pippin de hobbit vanaf een toren in Minas Tirith richting Mordor kijken en Gandalf — tamelijk onheilspellend — zegt: “It’s the deep breath before the plunge”. Pippin reageert verontrust. Hij wil helemaal niet in een oorlog belanden en vraagt of er nog een kans bestaat dat het goed zal aflopen. Waarop Gandalf antwoordt: “There never was much hope. Just a fool’s hope.”
Plankenkoorts
Zo vlak voor de start van de marathon heb ik last van plankenkoorts, bezorgd als ik ben voor een Rotterdamse hardloopmiddag die eindigt in crash and burn. Ophouden met zeiken en God zegen de greep. Just a fool’s hope. … daar moet ik het vandaag maar mee doen.
Vooruit met de geit
Langzaam rijdt de intercity Rotterdam Centraal Station binnen.
Het is te laat voor twijfels over de kwaliteit van mijn trainingen, last-minute angsthazengedrag, gedraaikont over m’n schoenen of marathonplankenkoorts. Nog één keer diep ademhalen en dan vooruit met de spreekwoordelijke geit.
Ik ga de marathon lopen.
Update:
Dat krijg je ervan, als je vooraf een verhaaltje schrijft en het in WordPress schedulet om zondagochtend live te gaan. Dan had je buiten het feit gerekend dat er tussen Dordrecht en Rotterdam iemand besloot om voor de trein te springen. Niks Intercity die langzaam Rotterdam CS binnenrolt. In Dordrecht met andere gestrande hardlopers een taxibusje kapen. Om nog net op tijd in Rotterdam te arriveren.
Your comment