Turboslak en de Zorgmarathon

Turboslak en de Zorgmarathon: een hartslag van 340+ slagen per minuut en op zoek naar een hapje lucht.

Mrs T. werkt voor Philadelphia. Da’s een grote landelijke stichting die zich bezighoudt met zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. Met zo’n 8000 werknemers is Philadelphia best een grote club. Met zes teams doen ze mee aan de zevende editie van de Zorgmarathon, een estafette-marathon die op 26 september 2014 op Sportcentrum Papendal gelopen wordt. “Ze komen nog iemand tekort”, zegt Mrs T. Aangezien ik niet meer zo diep in de lappenmand zit, bied ik me aan. “Oh, als ze echt niemand anders kunnen vinden, doe ik wel mee”, zeg ik quasi-nonchalant. Niet vermoedend dat er binnen heel Philadelphia blijkbaar geen 10e man of vrouw met hardloopschoenen te vinden is die 1/10 marathon kan of wil hardlopen.

Enfin, belofte maakt schuld. Vandaar dat ik me op vrijdag 26 september naar Sportcentrum Papendal begeef. Een keer eerder ben ik daar geweest, met een bedrijfsuitje van mijn toenmalige werkgever Ymere. Papendal is een inspirerende omgeving, dus ik heb er wel zin in om hier even een stukje rond te rennen.

Ik ken natuurlijk helemaal niemand. Maar dat boeit niet zoveel. De teamtent van Philadelphia is snel gevonden, ik schud wat handjes, glimlach in het rond en krijg een T-shirt in m’n handen geduwd. Als tweede loper mag ik starten. Mijn hardloopnaam is vandaag trouwens Arjan Fuite, want het startnummer kan niet meer worden omgezet naar Turboslak.

Met z’n tienen een marathon uitlopen … eigenlijk is het een eitje en maar een peststukje, die 4,2 kilometer. Toch ben ik een beetje gespannen. Het is lang geleden dat ik hard heb hardgelopen. In het wisselvak sta ik te wachten totdat de eerste loopster — de regiodirecteur van Philadelphia Regio Noord — arriveert. Maar hoe ziet ze er ook alweer uit? Tenslotte zie ik m’n teamleden vandaag voor het eerst. Blond, paars shirtje, geel lintje. Ik wacht en wacht en wacht. Ah, daar is ze. Ik gris een blonde dame met een paars shirt het gele estafettelint uit de handen. Ze protesteert hevig. En terecht. Nu pas zie ik dat er een heel ander logo op haar shirt staat. Fuk, het is iemand van een andere zorgorganisatie. Gottogot, wat een blunder.

Opnieuw sta ik in het wisselvak. Daar is ze wel. Gogogo! Ik ga rennen. Veel te hard rennen vooral. Het parcours op Papendal is voor zo’n 40% procent onverhard en ook wat heuvelig. De afgelopen anderhalf jaar heb ik helemaal niks niet gedaan aan tempotraining. Dus ik ga met een noodgang naar de kloten. Al na 500 meter heb ik veel zin om ergens onder een steen te kruipen en te gaan liggen doodgaan. M’n hartslag is 340+ slagen per minuut en ik ben wanhopig op zoek naar adem.

Een slakkenlijf is een wonderbaarlijk ding. Ergens vind ik een extra hapje lucht en ik herstel van de veel te dolle start. Zonder al te veel gas terug te moeten nemen draaf ik rond over Papendal. Veel tempoduurvermogen heb ik na anderhalf jaar kwakkelen niet onder de motorkap. Kilometers drie en vier gaan beduidend trager dan de eerste.

In 16 minuut 28 seconden finish ik. Da’s eigenlijk zo gek nog niet. 3 minuut 54 seconden per kilometer gemiddeld.

Mijn “hardloopcollega’s voor een dag” doen het prima. Ons Philadelphia-team klokt de Zorgmarathon in 2 uur en 48 minuten. Da’s goed voor een 40e plek van 170 deelnemende teams.