Zo, ging ik eerder vanmiddag even ongenadig op mijn bek. Figuurlijk dan.
De intentie is om een lange duurloop te doen, ergens tussen 30 en 35 kilometer. Bij wijze van crashtest. Als die goed uitpakt ga ik volgende week zondag naar de Lichtstad. In een poging de marathon van Eindhoven te lopen, ondanks een slechte voorbereiding.
Nou, ik ben bang dat ik op 10 oktober aanstaande gewoon in de polder blijf. Die lange rustige duurloop — beoogde snelheid: 10 kilometer per uur — heb ik halverwege afgebroken.
De voortekenen waren al niet best: weinig animo om te gaan hardlopen. Een slecht begin is het halve drama. Hardlopen gaat vanaf het begin aan behoorlijk ruk. Een te hoge hartslag en een benauwd gevoel. Al na een kilometer of tien krijg ik het wat moeilijk. Zelfs met een gezapig slakkentempootje van zes minuten per kilometer.
Tja, dan heb je op de marathonafstand natuurlijk helemaal niks te zoeken.
Langzaam dringt die — toch tamelijk ontluisterende — conclusie tot me door. Ik probeer wat te versnellen om de boosheid er een beetje uit te lopen. Na een kilometertje of 18 hou ik het definitief voor gezien. Met een ultiem gevoel van ‘crash and burn’ slof ik huiswaarts. Snif!
Your comment