On a global scale is het natuurlijk niet zo heeeel belangrijk (en da’s nog een understatement), maar toch was ik de afgelopen dagen zo trots op mezelf als een hond met negen sjaken. Ik zal even vertellen waarom.
Vrijdag 5 september: voor het eerst heb ik de afstand van een halve marathon gelopen. Meer dan dat. 22,8 kilometer om precies te zijn. Met het tempo van 12 kilometer per uur. Na een kleine 1 uur en 55 minuten rennen was ik weer thuis. en blij toe. Dit ben ik absoluut niet van plan elke week te doen. Het is toch een heel eind en m’n lijf had het aan het einde van de rit toch aardig gehad.
Zondag 7 september: met het oog op de aanstaande Fish – Potatorun (12,8 kilometer vanaf de visafslag op Urk tot aan het centrum van Emmeloord) wilde ik eens kijken wat ik op de 12 kilometer in m’n mars heb. Toch wel aangenaam verrast was ik met de tijd die ik klokte: 54 en een halve minuut om 12 kilometer en een beetje af te leggen.
Nogmaals, het stelt misschien allemaal niet zoveel voor, maar voor een 40-plusser die er minder dan een half jaar geleden nog als een zielige rolmols bijliep is het zo belabberd nog niet. Toch?
Your comment