Gisteren was een niet-sportdag. Ik weet ‘geen tijd is geen prioriteit’. Maar logistiek paste het gewoon niet: webwerk, de meiden een beetje in het gareel houden en het avondmaal (gelukkig niet het laatste) verzorgen. De roeimachine bleef ongebruikt. En dat voelde als verraad, zeker met een blik Palm in mijn hand.
Vandaag doe ik sportieve boete en maak alles goed.
Anderhalf uur ronddobberen
Halverwege de ochtend sneak ik er even tussenuit. Da’s een van de voordelen van het thuiswerken, je deelt je eigen werkdag in. Om kwart over tien lig ik in het Emmeloordse Bosbad. Nooit verwacht dat ik het ooit zou zeggen, maar bij deze: ‘zwemmen is ubercool’. Toen ik afgelopen najaar begon met baantjes trekken kreeg ik al na 250 meter kramp in m’n vingers en was ik zo ongeveer aan m’n end na een 35 meter baantje borstcrawlen.
Oefening baart kunst. Verkrampte ledematen heb ik niet meer — afgezien van een sporadisch krampje in mijn voet of kuit — en vrije slag gaat net zo gemakkelijk als schoolslag. Met andere woorden, het “zure appel” deel van het zwemmen heb ik achter me gelaten.
Nu is het een kwestie van mijn zwemtechniek verbeteren om de snelheid er een beetje in te krijgen. En een echte wissel voor de borstcrawl staat ook hoog op mijn ik-wil-lijstje. Scheelt een slok op een borrel voor wat betreft het tempo ook als je met een rol kan wisselen in plaats van lullig aan te tikken.
Na anderhalf uur rondobberen stop ik ermee, omdat dochter nummers 1, 2 en 3 anders voor een gesloten lunchdeur staan.
8 x 2 minuten hardlopen
Aan het einde van de middag is het tijd om een stukje te gaan hobbelen met Lara (dochter nummer 3). Ze is begonnen aan een beginnersschema hardlopen met als doel een half uur onafgebroken rennen. Vandaag staat 8 x 2 minuten hardlopen met tussendoor een minuutje uithijgen op het menu. Het gaat allemaal niet vanzelf. De laatste 30 seconden van elke iteratie kosten nogal wat moeite. Lara hijgt, piept en kraakt. Maar ze geeft niet op en blijft hardlopen. Klasse. You go girl!
Mijn hardloopbeurt
Een klein half uur later is het mijn beurt. Ik lever Lara af af Casa Turboslak, trek m’n trainingsbroek uit en ga naar het Emmelerbos. Links en rechts pak ik een stukje ruiterpad mee. Da’s prettig. Eindelijk loop ik weer eens op een zachte ondergrond. Het beton en asfalt was ik zo onderhand wel zat. Snelheid zit er nog niet in. Da’s ook niet erg. Ik ben nog niet aan het trainen, doe vooral rustig aan en ben blij dat mijn kuiten niet sputteren. Zou het door mijn focus op mijn hardlooptechniek komen dat ze tevreden hun werk blijven doen? I sure do hope so.
Geen wroeging
Dertien kilometers en een beetje duurt het hardloopplezier. Dan ben ik weer thuis. Fantastisch. Wat is sporten toch ontzettend leuk om te doen! Ik spring onder de douche en trek daarna een welverdiend biertje open. In tegenstelling tot gisteren voel ik geen enkele wroeging als ik een Palmpje wegslurp.
Your comment