Ik waag het erop. Na ruim een week in de ziekenboeg gebivakkeerd te hebben schiet ik mijn kloffie aan voor een eerste — uiterst voorzichtig — stukje lopen. Ik besluit om de auto te pakken om in het bos te gaan joggen.
In alle rust
Al om een uur of negen sta ik in het Kuinderbos. Daar is het op Tweede Pinksterdag nog lekker rustig. Er zijn al wel een paar collega-lopers en honduitlatende wandelaars op pad, maar de hordes wandelvolk laten zich op dit uur van de dag nog niet zien. Bovendien, zodra ik wat verder het bos inloop heb ik het rijk alleen. In alle stilte kan ik eens uitproberen hoe het er voor staat met mijn zere kuit.
Joggen en wandelen
Afwisselend joggend en wandelend leg ik zo’n zes kilometer af. Ik ben nogal bezorgd dat “het” weer in mijn kuit schiet, maar dat gebeurt gelukkig niet. Als ik weer bij m’n auto aankom ben ik dan ook zo blij als een hond met negen sjaken dat mijn kuit niet negatief reageerde op mijn sukkeldrafje.
In het Kuinderbos is het trouwens prima vertoeven. De afgelopen maanden kwam ik er tijdens lange duurlopen regelmatig langs, maar in het groen had ik het bos op de grens met het Oude Land dit jaar nog niet gezien. De hernieuwde kennismaking met het Kuinderbos bevalt goed. Hier ga ik vaker lopen, ook als ik mijn kuit en ik weer on speaking terms zijn.
Route uitstippelen
De komende dagen zal ik alvast eens een mooie, gevarieerde route over de bospaden voor mezelf uitstippelen. Dat ik eerst in de auto moet om een stukje in het Kuinderbos te gaan hardlopen neem ik maar op de koop toe.
Your comment