Weinig gelopen de laatste dagen. Aan het begin van de week vind ik een nare uitslag op m’n bovenbeen. Donkerrood. Pukkelig. Jeuk.
Verdwijnen doet het maar niet. Wijselijk hou ik rust. Ik bedoel, voor hetzelfde geld loop ik rond met een gemene cocktail van een onbekende Ebola mutatie, authentieke Emmeloordse polderschurft en de Zwarte Dood op je varkenspootje. Hyperbesmettelijk. En wie wil er nou de geschiedenis in gaan als de katalysator van een gecombineerd Dawn of the Dead, Resident Evil en 28 Days Later scenario?
Een bezoek aan de huisarts brengt uitkomst. Niks geen vleesetende bacterie. Een flinke plek doodgewone ontstoken eczeem. Een zalfje erop en rennen maar. Net op tijd om m’n gelopen kilometers van februari nog een beetje op te krikken. De teller blijft deze maand steken op zo’n 173 kilometer.
Een rondje Bant / Luttelgeest, da’s het doel van vandaag. Helemaal 30 kilometers loop ik trouwens niet. Ondanks een lekker weertje — geen regen, nauwelijks wind, aangenaam temperatuur — strand ik op 29 en een halve kilometer.
Waarom pak je die laatste 500 meter dan ook niet even mee, zeg je? Daar heb ik na 2 uur en 22 minuten rennen echt de moed niet meer voor. Ik wil naar huis en dat ik nog een halve kilometer tekort kom om te zeggen dat ik er 30 in de benen heb, kan me absoluut niet meer boeien.
Hey. Dat geeft aan hoe ik er aan toe ben. Mijn varkenpootjes zijn behoorlijk verkrampt. Moe² !!!
Voor de statistieken, de output van m’n Forerunner 305 in een xl-letje gezet:
Your comment