Vrije dag. Tijd voor een rondje. Zeg maar een rond. Want aan m’n afgelegde afstand moet deze maand nog veel gebeuren. Kilometers vreten is het devies. Net als verleden week besluit ik tot een fantasie-rondje.
Via het Emmelerbos en bedrijvenpark De Munt gaat het richting Luttelgeest. Linksaf, langs het asielzoekercentrum en de uitlopers van het Kuinderbos.
In een behoorlijk tempo. De eerste twaalf kilometers gaan in 53 en een halve minuut. Damn, ik ben enthousiast vandaag! Een beetje te enthousiast eigenlijk. Met groendorp Bant aan de horizon gaat het opeens een stuk moeizamer. Benen doen plots zeer. Mijn achillespees meldt zich. M’n kilometertijd gaat een stukje omhoog. En ik vraag me af waarom ik niet gewoon rondjes om de Erven ben gaan rennen. Dan ben je tenminste snel thuis als de man met de hamer onverhoopt langskomt. Dan kruip je terug naar de stal — desnoods op je tong.
Als ik al geen zin meer heb, het lekkerste heb ik tot het laatst bewaard — de martelgang van Bant naar Emmeloord. Het leek niet hard te waaien, maar als ik ‘m recht op mijn giechel heb, blaast-ie toch aardig. Mentaal heb ik het gehad. Wil ik niet meer. Maar ja, ik ben nog lang niet thuis. Dus ik hobbel door. De laatste kilometer van de halve marathon raap ik al m’n moed bij mekaar en pers er nog een redelijke kilometertijd uit.
De 21,1 kilometer klok ik net onder de 1 uur 36. Een personal best. Maar echt heel gelukkig word ik er niet van. Ik ben tenslotte nog steeds zo’n kleine vier kilometer van huis. Die gebruik ik om te rekken en strekken en heeeeeel rustig uit te lopen. Op een slak-zonder-turbo-tempo arriveer ik tenslotte aan de Gelrelaan. De zon is nog net niet onder.
Ik ben blijkbaar te lang weg geweest. Mijn vrouw heeft inmiddels de alarmdiensten ingeschakeld. Ongeruste brandweermannen dreggen in een nabijgelegen wijkvijver, op zoek naar mijn ontzielde lichaam. Politiemensen doen navraag bij buurtbewoners. En verspreiden tegelijkertijd m’n signalement:
Vermist. Slak. In het bezit van een denkbeeldige turbo. Heeft eerder vandaag in een toestand van sportieve overschatting het ouderlijk huis verlaten.
Volgende keer als vangnet toch maar m’n mobiele telefoon meenemen …
Your comment