Je kunt op Goede Vrijdag natuurlijk lekker met een biertje in de tuin gaan zitten. Het is tenslotte fantastisch lekker weer. Da’s niet zo sportief maar het was — achteraf gezien — een beter plan geweest voor Turboslakkie dan een stuk hardlopen. In retrospect valt Heen en weer naar Espel in elk geval buiten de prijzen in de categorie Sportief Idee van de Dag.
Op de heenweg gaat het nog wel redelijk. Na zeven kilometer en een beetje sta ik bij de rotonde aan de rand van het dorp. Da’s het keerpunt en ik mag op huis aan.
Het is een onverwachte lijdensweg om weer terug te komen in Emmeloord. Met een vaartje van net onder de vijf minuten per kilometer kruip ik richting huis. Het is warm vanmiddag, ik heb de wind vol tegen en het zit vandaag gewoon niet goed tussen m’n oren. Met andere woorden, ik vind het vanmiddag helemaal niet leuk om hard te lopen.
Met twaalf kilometer op de teller hou ik het voor gezien. De resterende twee kilometers huiswaarts dribbel ik een beetje in de rondte en doe wat rek-en strek dingen.
Ik vraag me af … waar zit nou eigenlijk de pijn? Een paar maanden geleden liep ik zonder problemen een halve marathon (en een stuk verder). En nu kost het me al moeite om een uurtje in beweging te blijven. Heb ik soms iets onder de leden? Speelt de plotse warmtegolf mijn lijf parten? Of ben ik gewoon een slak zonder turbo maar wel met een uiterst luie inslag?
Your comment