Met gefronste wenkebrauwen las ik het artikel al in de laatste editie van Runner’s World. En zojuist kwam het verhaal in m’n feedreader ook weer voorbij:
Is blootsvoets lopen wel zo gezond? Nieuw onderzoek bewijst het tegendeel. Zelfs na alle berichten dat het weggooien van je schoenen beter zou zijn, wil het op blote voeten lopen maar niet doorbreken.
Ik vond een ouwe hardloopfoto van mezelf uit 2005 — zie rechts. I know, it’s not a pretty sight: heel strike in optima forma.
Sinds ik bewust bezig ben met het verbeteren van m’n hardlooptechniek en mezelf heb aangeleerd om anders te lopen land ik niet meer op mijn hielen. Of ik nu blootsvoets loop of op m’n Trail Gloves of op mijn boing-boing-gummibear Nikes. Op ’t asfalt of door het zand, neerkomen op mijn hiel doe ik niet.
Het blijft een welles-nietesverhaal: natural running versus cushioning en support. Maar toch … bij mij wil het er gewoon niet in dat sommige mensen van nature ‘heel striker’ zijn en dat het de ondergrond is die bepaalt hoe een hardloper zijn of haar voeten neerzet.
Meer lezen? Check Hakken in het zand op Runner’s Web.
Your comment