Turboslak doet de Fish Potato Run. Met hangen en wurgen

Binnen 55 minuten over de eindstreep. Dat was het uitgangspunt. Hey, bijna had ik het gehaald ook, op die ene seconde na.

Na 55:01 (netto) ben ik binnen. In principe is dat een goede finishtijd voor een turboslak. Immers, vorig jaar deed ik er ruim een minuut langer over. Maar is het reden tot vijf dagen verplichte dronkenschap? Naaah!

Man zonder plan
‘What am I bitching about’ vraag je je af? Nou, ten eerste omdat het zo ongelofelijk ruk ging. Het is vandaag nogal warm en dan ben ik nooit op m’n best. Daarnaast voel ik me een uitermate suffe lul omdat ik zo’n slecht opgebouwde race heb gelopen. ‘Feeling like the ultimate man without a plan’ derhalve.

Met andere woorden: een gevalletje te snel van start in te warm nazomerweer. Met een Turboslak die al halverwege op sterven na dood is als gevolg.

Data liegt niet
Kijk naar de grafiek waarin mijn tempo en hartslag zijn weergegeven. Damn, die informatie liegt er niet om. Ik heb onrustig gelopen. In een erg onregelmatig tempo. Dat in het tweede deel van het parcours behoorlijk omhoog gaat. Mijn hartfrequentie is daarentegen een stuk vlakker. Alleen jammer dat mijn rikketik al heel snel tussen de 165 en 170 BPM noteert 🙁 Pfff, bummer!

Als ik je vertel dat mijn anaerobe omslagpunt ergens tussen de 160 en 165 slagen per minuut ligt, dan weet je dat de reis van de vis naar de friet nogal pijn heeft gedaan.

Geen wederopstanding
Al na een paar kilometer klaagt het stemmetje in mijn slakkenbrein dat ‘het helemaal niet leuk meer is en dat we willen stoppen’. Vlak na het groendorp Tollebeek — voor de niet-intimi, dan ben je halverwege — begint de definitieve ontmanteling. Een onaangenaam gevoel van déjà vu van de Marathon van Rotterdam overspoelt me. Toen gleed ik na zo’n 30 kilometer in een wak van pijn. Wat een lijdensweg was dat. Het grote verschil met vandaag is dat ik nu niet zo lang aan het kruis genageld hoef te blijven. Van een wederopstanding is op deze zaterdagmiddag echter geen sprake. Het blijft hangen en wurgen.

Hangen en wurgen
En met hangen en wurgen kom ik na 55 minuten over de finishlijn. Daarmee blijf ik redelijk in de buurt van Jochem Uytdehaage, die als ambassadeur van de Nederlandse Cystic Fibrosis Stichting meedraafde. Opvallend klein ventje trouwens, die Jochem. Televisie vertekent. Ik dacht dat-ie minstens 1 meter 85 is, maar het is net zo’n smurf als ik.

Wachten op de uitslag
Ik wil graag weten hoe ik in de pikorde ben geëindigd en hoe het andere Emmeloorders is vergaan. Op het moment van schrijven staan er nog geen uitslagen of foto’s op de website van de Fish Potato Run. Eventjes afwachten dus.

Update
Het duurt wel hééééél lang voordat de FPR website up to date is. Maar op uitslagen.nl vind ik mezelf terug. Op een 45e plaats (van ruim zevenhonderd) bij de heren recreanten op de 8 EM, op basis van bruto tijden. Da’s dan wel weer aardig om te zien. Vorig jaar 103e van 710. Dit jaar 45e van 728. Da’s toch progressie, ondanks een knap ruk gelopen race …