De laatste weken ben ik met regelmaat in het Emmelerbos te vinden. Het klinkt imposanter dan het is, het Emmelerbos. Ik bedoel, het Emmelerbos is nou niet direct een uitgestrekt oerbos te noemen. De kans dat je er hopeloos verdwaalt en de hongerdood sterft of dat je eindigt als twaalfuurtje van een woeste Grizzly is verwaarloosbaar. Dat wil overigens niet zeggen dat het er ongevaarlijk is. Als je niet oppast hangt er een Emmeloorder viervoeter in je kuit, breek je je nek over de stokken van Nordic Walkers of struikel je over rondrennende bezoekertjes van de kinderboerderij.
Toch vind ik het best prettig om in het Emmelerbos te hardlopen. Want het is dichtbij en ik heb geen hekel om in het rond te lopen. Meestal draaf ik er rondjes van ruim twee kilometer. Het grootste deel daarvan gaat over het ruiterpad. Maar er zit ook een klein stukje verharde weg bij, als ik langs het clubgebouw van Scouting Emmeloord kom. Een lekker gevarieerd parcours dus.
Vanochtend deed ik zeven van dat soort rondjes. Vier lekker rustig aan en drie op tempo. Daarmee verenigde ik het nuttige (focus op looptechniek) met het aangename (een beetje als een ongeleid projectiel ronddraven).
Met m’n looptechniek lijkt het trouwens de goede kant op te gaan. Een pittig pastempo van 180+ per minuut is geen enkel probleem en ook het landen op de bal van mijn voet gaat — naar mijn gevoel — vrij aardig. Alleen als mijn slakkenkluiven vermoeid beginnen te raken, moet ik er op letten om niet als een olifantje te te gaan lopen stampen. Vandaag gebeurde dat pas na een kilometertje of 17. En da’s best wel okay …
Cijferfetisj? Check de export van mijn Forerunner op Garmin Connect.
Your comment