Wat is dat toch met de halve marathon van Zwolle? Een aansprekend parcours door de stad met veel en enthousiast kijkvolk. En deze editie aardige weersomstandigheden: want droog en niet te warm. Van de gevreesde woeiwind is niet veel te merken. Maar lekker hardlopen? Hell no!
Eerder deze week deed ik een training met een vlotte 10 km in het midden. Dat ging erg gemakkelijk. Maar niet alleen bij beleggingen zijn in het verleden behaalde rendementen geen garantie voor de toekomst. Al met het inlopen heb ik last van m’n linker kuit.
In het startvak overweeg ik om me gewoon weer om te kleden en bedroefd met gebogen hoofd en een ‘fuck m’n hond is dood’ blik huiswaarts te keren. Maar dat is zelfs voor een hardloopslak té triest en ik besluit toch maar te starten. Aanhaken bij Kees de Loper is een goed idee. Kees staat weliswaar in het wedstrijdvak, maar hij is van plan om rustig aan te doen met een tempootje van 5 minuut per km.
De eerste kilometers doe ik best voorzichtig, maar al snel daarna maak ik meer vaart. Als ik bij Kees aanhaak is het dan ook maar voor eventjes, ik besluit gewoon op m’n eigen tempo door te draven en te kijken waar het schip strandt. M’n linkerkuit vindt het allemaal maar niks en blijft mopperig. Toch heb ik niet het idee dat ie elk moment boem kan zeggen.
In het tweede rondje krijg ik te maken met een nieuw uitdaging: steken in m’n zij. Out of the blue. Aan de rechter kant, net onder m’n ribben. Daar heb ik – sinds ik een paar maanden geleden van mijn ATB pleurde en op het stuur landde – wel vaker last van. Ineens kost diep doorademen moeite.
Wat overblijft is een soort van amechtig en oppervlakkig hijgen. M’n lijf wil wandelen. Ik probeer er niet toe te geven en doe net alsof het allemaal crescendo gaat. Maar desondanks zakt m’n tempo behoorlijk in: van 4:10 / km naar zo’n vierenhalve minuut. Kwalitatief Uitermate Teleurstellend.
Trouwens, ook dit jaar lukt het me niet om de Kenianen voor te blijven. Een stuk of zes rennen voorbij alsof ik stil sta, voordat ik aan m’n laatste rondje van 6 km kan beginnen.
Aan alles komt een eind, ook aan sneue slakken-met-steken-in-hun-zij. In het derde en laatste rondje door hanzestad Zwolle krabbel ik eerst op, om vervolgens alsnog op te branden. De laatste paar kilometers is de vaart eruit. Met zere slakkenkuitjes, een kapot gelopen hiel én een tamelijk zielig ego stap ik in 1:31:35 over de finish (meer cijfertjes en de bewegende beelden van MySports).
Maar ik geef niet op. Volgend jaar sta ik – als ik heel blijf – gewoon weer in Zwolle aan de start 🙂
Your comment
Alles is relatief :-) Voor jou misschien een slechte tijd, voor mij iets onbereikbaars. Vervelend van die pijn en die kuiten. Hoe voelt het vandaag?
Kuiten zijn nog steeds wat pijnlijk, maar dat komt wel weer goed. Gewoon een tijdje alternatief sporten totdat de au er helemaal uit zijn. En daarna eindelijk weer gericht gaan trainen, voor de Zwolse Marathon op 30 september.
Toptijd toch? Wel jammer dat je beroerd hebt gelopen. Je bent niet de enige. Ook ik liep Kwalitatief Uitermate Teleurstellend maar wel een dikke PR. Succes met de voorbereidingen voor de hele in Zwolle.
Tja, als ik een PR had gelopen zou het me ook niet zoveel uitmaken dat het lopen zelf klote ging :-) Congrats met je PR, Arjan.
Hoi Hans, bij toeval stuit ik op je blog. Leuk om te ontdekken, maareh... het toevoegsel 'slak' mag je best wel weglaten hoor. Je bent een heuse turbo (ondanks je pijntjes onderweg). Succes met het heelblijven. Hartelijke groet van ook een slak, Annelooptlangzaamhard.wordpress.com
Hoi Anne, Uiteindelijk zijn we - vergeleken met anderen - bijna allemaal een slak. Tenzij je Mutai of Mosop ofzo heet. Maar als ik er ooit in slaag om een marathon binnen de 3 uur te lopen, dan doe ik met plezier afstand van het predikaat slak :-)
That's an inoeginus way of thinking about it.