Midwinter Marathon Asselronde – de 2012 editie

Het is best weird. Een paar dagen geleden dacht ik niet dat ik aan de start van de Asselronde van de Midwinter Marathon zou staan. Een onwillige kuitspier zorgde al een paar dagen voor de nodige kopzorgen. Gewoon een beetje rondwandelen zorgde al voor lichte irritatie, dus veel hoop had ik niet dat ik met zo’n brommerige kuit 27,5 km op zou kunnen hardlopen.

Op zondagochtend waag ik het er toch maar op. M’n sporttas staat klaar, die had ik zaterdag toch maar alvast ingepakt. Om half tien rij ik naar Apeldoorn.

Het is druk in Apeldoorn. Op het Transferium in Apeldoorn-Noord is nauwelijks nog een parkeerplaats, de pendelbus is bomvol (er blijkt een bus uitgevallen) en eenmaal in het centrum van Apeldoorn aangekomen ben ik juist op tijd voor de start van Kidsrun.

Een kleine twee jaar geleden moest ik nog behoorlijk zoeken naar de omkleedlocatie, nu loop ik er zo naar toe. Op m’n gemak trek ik m’n running gear aan. Laagje voor laagje. Pas om 10 voor twaalf schiet ik een wegwerpfleecevest aan en wandel naar het startvak.

Ik had het tegenoverstelde verwacht, maar vandaag is hardlopen easy. Aanvankelijk helemaal geen pijntjes en een lekker tempo. Pas na een kilometer of vijf voel ik m’n kuit een beetje. Maar het is geen enge – gottogot zo meteen scheurt er iets af – pijn. Meer een beetje zeuren op de achtergrond. Koud is het ook niet. Ik heb me natuurlijk goed aangekleed, maar dan nog, geen kouwe kluiven ofzo.

Op de Loolaan. De laatste loodjes.

Een poosje — tussen km 10 en 15 — hobbel ik achter een clubje met vlotte marathoners aan. Die hebben veel bravoure. Da’s leuk.

In het bos en op de hei is het trouwens prachtig, van de omgeving genieten is onontkoombaar. Intussen heb ik me aangesloten bij een ander groepje, een marathoner en een Asselrondeloper. We babbelen wat.

Het stuk waarvan ik vooraf dacht dat het gemakkelijk zou zijn blijkt vandaag een tegenvaller. Op de Amersfoortseweg is het nogal koud. Iemand heeft de zon uitgezet en er staat een geniepig briesje. Brrrrrr. Wel gaan we downhill. Dat scheelt dan weer. En ik versnel, zoals gepland. John de marathoner blijft achter, maar m’n andere metgezel — Henri uit Nijkerk — haakt aan.

Tot aan de finish peppen we elkaar op en vormen we een hardloopduo. Na twee uur (en een beetje) rennen we over de eindstreep op de Loolaan. We klokken net niet onder de twee uur, maar zijn best blij met het resultaat.

Cijferfetisj? Check de Garmin Forerunner data.